Kim  jest  człowiek ?

 To pytanie wisi nad każdym kadrem filmu „Bogini Parthenope” Paolo Sorrentino. A zwłaszcza nad jego główną bohaterką – antropolożką, która patrzy na świat i ludzi z jednej strony z dystansem naukowca, z drugiej z emocjonalnym niepokojem kogoś, kto nie znajduje odpowiedzi na kłębiące się w jej głowie pytania. W recenzji tego kinowego dzieła Tomasz Raczek zauważa: to opowieść o zagubieniu, o pragnieniu odpowiedzi, ale też o pułapkach – tych, które sami sobie tworzymy.

 Człowiek to nie definicja w podręczniku. To pytanie bez końca. I właśnie dlatego, choć brzmi to może zaskakująco, ten film ma wiele wspólnego z psychoterapią.

 W psychoterapii często słyszymy pytania: czy to już? Czy to już koniec drogi? I równie często mówimy: psychoterapia to nie cel – to proces. To nie instrukcja życia. To nie odpowiedź. To tylko forma zadawania trafniejszych pytań.

 Psychoterapia ma sens tylko wtedy, kiedy nie oczekujemy od terapeuty, że stanie się naszym guru. To nie ktoś, kto „wie lepiej, jak żyć”. To osoba, która wie więcej o mechanizmach, o emocjach, o procesach. Ale decyzje? Kierunek? Sens? To zostaje po naszej stronie.

 Psychoterapia to nauka samodzielności. Autoregulacji. Tego, żeby nie uzależniać się od terapeuty, tylko uczyć się funkcjonować bez jego obecności. Psychoterapia uczy nas rozpoznawać w sobie emocje, czuć je, nazywać i móc decydować gdzie, i w jaki sposób je wyrażamy.

 Sposobów na poznanie człowieka można szukać w antropologii, w sztuce, w filozofii czy religii – psychoterapia to jedna z dróg poznawania siebie. Ale nie jedyna. I nie ostateczna. Ważne, żeby nie wpaść w pułapkę ciągłego szukania „głębiej”, „bardziej”, „pełniej”. Bo może się okazać, że uciekamy przed tym, co tu i teraz. A odpowiedź już dawno siedzi obok nas. Milcząca. Obecna. Czekająca, aż ją zauważymy.

Fot: Kino Kraków | dystrybucja: Monolith